دریافتی:
نسل ِ خاموش
داریوش لعل ریاحی
ای برادر پاس دار اندیشه را
هم تن و هم بودن و هم ریشه را
خود شدن اندیشه را بنمودن است
بی هویت ریشه در فرسودن است
تو در این پیرایه چون دریاستی
کهکشانی مر تو را پیراستی
تو کمال ِ هست در این عالمی
نِق نِق ِ اندیشه کردت آدمی
چشم ِ سر این ره گذاران را تویی
گر دلت با جمع باشد پرتویی
این که هر او را کنی شاه و ولا
بر نشانی چون خودی جای ِ خدا
شرم ِ انسانی و هم میراستی
آن کفِ آلوده ِ دریاستی
هیچ ِ هیچی در چنین وحشت سرا
می کنی عادت به تمکین ِ چرا
می شوی آنی که در این دیر سال
چون حرامی کوفتندت در جوال
وعده دادندت به باغی در بهشت
تا نگیری خود عنان ِ سرنوشت
تا که دریایی نگردی ، نیستی
مهره های ِ دست ِ هر بازیستی
هیچشان بر هیچتان گردد سوار
پوچتان با پوچشان در کار زار
بیش از این یاسین چه خوانم گوش را
نسل ِ بازی خورده ِ خاموش را
داریوش لعل ریاحی
10 شهریور 1394
Dlr1266@hotmail.com
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر