رفقای بیمار!
ما بهبود خواهیم یافت
دردها و رنج هایمان پایان پذیر است
آرامش از راه خواهد رسید
آهسته آهسته
در غروبی گرم
شاخه های سبز سنگین فرو خواهند ریخت
رفقای بیمار!
کمی دوام آرید!
در مرگ نه
که در بیرون
زندگی
در انتظار ماست
در بیرون جهان پر شور است
مثل یک لیموی خشک
مثل یک شمع آب شدن
مثل یک درخت افرا فروافتادن
در شان ما نیست
ما نه لیموییم
نه شمع
نه درخت افرا
ما انسانیم!
می دانیم چگونه امید را با دارو در هم بیامیزیم
چگونه به پا خیزییم
زندگی کنیم
و باز طعم نمک را حس کنیم،
خاک
و آفتاب را.
ناظم حکمت
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر