گُل ﻣﻴﻨﺎیﺟﻮﺍﻥ
ﺳﻌﻴﺪ ﺳﻠﻄﺎن پوﺭ
ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥﺷﺐ ﺗﺎﺭ
می شکوفد گل صبح
ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﻟﺐ گﻞ
گﻞﺧﻮﺭﺷﻴﺪ کﻨﺪ
ﺟﻠﻮﻩ ﺑﺮ کﻮﻩ ﺑﻠﻨﺪ
ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ گﺬﺭﺩ
ﻭﺯ پیﺍﺵ پﻴک ﺑﻬﺎﺭ
ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ گﻞ ﺳﺮﺥ
ﺑیگﻤﺎﻥ ﻣیﺁﻳﺪ
ﺩﺭ گﺬﺭگﺎﻩ ﺷﺐ ﺗﺎﺭ
ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩیﻧﻮﺭ
گﻞ ﻣﻴﻨﺎی ﺟﻮﺍﻥ
ﺧﻮﻥ ﺑﻴﻔﺸﺎﻧﺪﻩ ﺗﻤﺎﻡ
ﺭﻭی ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺯﻣﺎﻥ
ﻻﻟﻪﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﻝ
ﻫﻤگی ﺩﺍﻍ ﺳﻴﺎﻩ
گﺮچه ﺷﺐ ﻫﺴﺖ ﻫﻨﻮﺯ
ﺑﺎ ﺳﻴﻪ چنگ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻡ ﺁﻭﻧگ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻏﺮﻕ ﺳﺘﺎﺭﻩﺍﺳﺖ ﻭ ﻟﻴک
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻏﺮﻕ ﺳﺘﺎﺭﻩﺍﺳﺖ ﻫﻨﻮﺯ
ﺧﻮﺷﻪﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ گﻞ گﻞ
ﺧﻮﺷﻪ ﺍﺧﺘﺮ ﺳﺮﺥ
ﺑﺎ تپشﻫﺎی ﺳﺘﺮگ
ﻋﺎﻗﺒﺖ کﻮﺭﻩیﺧﻮﺭﺷﻴﺪ گﺪﺍﺯﺍﻥ گﺮﺩﺩ
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر