دریاچه ی قو٬ به فارسی و انگلیسی: مجید نفیسی

دریاچه ی قو

مجید نفیسی

آيا آن كس كه آن سوي ديوار
ويُلُن مي زند
هق هقِ گريه ي مرا مي شنود؟

روي مُبل كِز كرده ام و زار ميزنم.
جهان من در گودنايِ اين گور بپايان رسيده
و ديوارهاي اين اتاق
انتهاي آرزوي مرا نشان ميدهند.

اما موجي كه از آن سو برخاسته
آرام آرام مُبل مرا به جنبش در مي آورد.
من از خود وا مي شوم،
دستان خود را از دو سوي زورق مي آويزم
و پاروكشان از جامِ پنجره
به بيرون مي لغزم.

جهان چون درياچه اي بروي من در ميگشايد،
موجهاي بازيگوش با من سخن مي گويند
و قوهاي گردنفراز
به گرد من چرخ مي زنند.

"برخيز! برخيز!
دستان خود را از دو سو بگشا
از جسمِ بيجان خود بيرون آي
و بگذار زيبايي بار ديگر با تو سخن بگويد."

آرام آرام از ذرات هوا پُر ميشوم
و سبكبارانه در كنار همپايانِ سفيدپوش
به رقص در مي آيم.
سراسر شب را بر روي درياچه خواهم رقصيد،
مي گذارم چشمانم از ستاره پُر شوند
و ديگر هرگز به كُنج آن تابوت باز نخواهم گشت.

همسايه ي من ناگهان از نواختن مي ايستد.
آه! اگر تنها ميتوانستم فرياد كشم:
"درنگ مكن! بزن!
مگذار درياچه ي من از آب تهي شود
و همپايانِ رقص من
به جزيره هاي دور افتاده ي خود بزگردند."

آن كس كه آن سوي ديوار ويُلُن ميزند
فريادِ درون مرا شنيده است.
آرشه ي سبكبارش بار ديگر
بر سيمهاي ويُلُن مي لغزد
و مرا روي "درياچه ي قو*"
به رقص مي كشاند.

11 ژانويه 2004

*- باله اي از چايكوسكي، 1876.
To see the picture please click at:
http://www.iroon.com/irtn/blog/5977/

Swan Lake

        By Majid Naficy

Does the person playing  the violin

On the other side of the wall

Hear the sound of my sobbing?

I am coiled up on the couch and wailing.

My world has ended in the pit of this grave

And the walls of this room

Show the end of my wishes.

But the wave rising from the other side

Slowly brings my couch into movement.

I disentangle from myself

Hang my arms from two sides of a boat

And rowing slip out of the window.

The world welcomes me like a lake,

The playful waves talk to me

And  I am encircled by high-necked swans.

“Get up! Get up!

Open your hands from two sides,

Walk out of your lifeless body

And let beauty talk to you again.”

I slowly fill with particles of air

And come to dance, lightly

With my partners dressed in white.

I will dance on the lake

Throughout the night

Letting my eyes fill with stars

And I will never return

To the corner of that coffin.

Suddenly my neighbor stops playing.

Ah! If I could only shout:

Don’t stop! Play!

Don’t let my lake

Depletes its water

And return my dance partners

To their remote islands.

The one who is playing violin

On the other side of the wall

Has heard my inside cry.

Her light bow once again

Slips on the strings of the violin

And brings me to dance

Over the  “Swan Lake”*.

        January 11, 2004

*- Tchaikovsky’s ballet, 1876.