مرغ سحر
وقت ِ دمیدن است و ما شانه به شانه در
قفس
مرغ ِ سحر بگو به ما ،این که چه کرده
ای هوس
باز طنین ِ خواندنت ، زنگ ِ عبور می زند
برقِ سپیده می دمد به بانگ ِ تازه جرس
شام ِ سیه سحر نشد ، ظلم و ستم به در
نشد
کومه به در چرا زنی ، خانه نمانده هیچ
کس
منظر ِ اعتیاد ما تا به فلک
رسانده سر
شیخ به کار ِ خود درو خلق نزار و بی
نفس
بین که فروع ِ دین ما ، چه کرده با
نماد ِزن
به اصفهان و جهرم و ز رود ِ نیل تا ارس
این همه را که گفتمت ، نغمه ِ ساز سینه
کن
بگو به خیل ِ مردمان ، به داد خواه و داد رس
دل ِ ستوده را ببین و انتظام ِ
کاوه وَش
نه آن اراذل ِ زبون به گرد ِ بیت چون
مگس
رسیده وقت ماندن و به هر کران یکی شدن
که برکَنید از میان ز ریشه نسل ِ خار و
خس
داریوش لعل ریاحی
12 آذر 1393
Dlr1266@hotmail.com
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر