چون قاف شد مسخر: جعفر مرزوقی( برزین آذرمهر)

چون قاف شد مسخر 

سیمرغ ، بر گرفت ز چهره نقاب و

                                    به غفلتی

                                                بر کند،

برا‌ترین پرپرواز را

                      ازبالِ تک تکِ شهباز هابه عنف

با این خیال خام که شاید

                          زان پس

پرواز‌ها بدل شود یک سر

                           به پر پرِ شبپر !



جعفر مرزوقی( برزین آذرمهر)

تا کی یاران؟: جعفر مرزوقی (برزین آذرمهر)

تا کی یاران؟

گردانده  باران ،

                     رو،

                        چه آسان ،

                                   زین دیاران ،

جنگل سترون،

             گشته دریا خشک ساران ،

خون مرده  دارد چهره‌ای دخت بهاران

نز خند ه ی نوروزی‌اش کم تر نشانی

نه شاخه‌های گل فشانش ،مژده گویان ،

تا کی یاران؟

برجا نشستن منتظر

                        پر سوگ و نالان؟

گردن نهادن  بر عذاب تیر باران ؟!

دارد هوای پرکشیدن مرغ توفان!

بارد از این ابران تیره باز باران!

خیزیم و

        از نو

از نکبت ننگین این زندان در آئیم!

ازعهده ی بی‌شاخ و دم دیوان بر آئیم

با هر سلاحی می توانیم

راهی به سوی قله ی فردا

                            گشائیم!


جعفر مرزوقی (برزین آذرمهر)

سرود یک فرشته برای صلح و پایان دادن به خشونت: فینین کانیینگهام٬ برگردان: آمادور نویدی

سرود یک فرشته برای صلح و پایان دادن به خشونت

فینین کانیینگهام

برگردان: آمادور نویدی

فرشته

۱

غروب خورشید را تماشا کردم

بر روی این  سررمین مقدس

فرشتگان بلند و بلندتر خواندند

آنها از برای آزادی میخواندند

همانگونه که مردم بابدنی مجروح و خونین بر زمین افتاده بودند

آنها از برای صلح می خواندند

اما غرش تفنگ ها خاموش نگردید

چیزی به من می گوید٬ چیزی به من میگوید٬ چیزی اشتباه است

برای این است که کسی سرود این فرشته را گوش نمی دهد

۲

کودکی را دیدم که بر زمین غلطید

بر این روی سرزمین مقدس

فرشتگان بلند و بلندتر خواندند

 آن ها برای شفقت می خواندند

همچنان که او با لبانی خشک و تشنه نقش زمین شد

آن ها با چشمان گریان می خواندند

او به عبث فریاد زد

چیزی به من می گوید٬ چیزی به من میگوید٬ چیزی اشتباه است

 برای این که کسی سرود این فرشته را گوش نمی دهد

 بند ۳

غروب خورشید را تماشا کردم

بر روی این سرزمین مقدس

آن ها برای عدالت می خواندند

آن ها برای طلوعی نو می خواندند

و صلح برای همه

چیزی به من می گوید٬ چیزی به من میگوید٬ چیزی اشتباه است

 برای این که کسی سرود این فرشته را گوش نمی دهد

چیزی به من می گوید٬ چیزی به من میگوید٬ چیزی اشتباه است

 برای این که کسی سرود این فرشته را گوش نمی دهد

http://www.youtube.com/watch?v=vAFR2oSCIic

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=vAFR2oSCIic

بی تو...: جعفرمرزوقی (برزین آذرمهر)

بی تو...

 

 بی تو‌،ای نو عروس ِ آزادی!
بد تر از دوزخ است
                         این وادی!

بی تو هر چه سیاه و سوگ آمیز
هر بهار ی ، غمین تراز پاییز،

نه  به گلگشت‌ها ،
                      شمیم بهار
نه به  گلبرگ ها
                   نم   شادی!

نه به باغ درون شکوفه ی  مهر
نه به کرت امید
                   شمشادی!

بی‌تومان
           زندگی
                   طناب و درفش
روز و شب مان شکنجه و آتش
از همه جرز‌ها ی کاخ جنون
نشت نفتِ غلیظِ شیادی!

بی تو این خانه تنگ تر ز قفس
هر دری بسته، بسته راه نفس

بی تو این ملک ، دخمه و زندان
زندگی صعب تر زکندن جان

بی تو ویرانه
           هر کجای زمین
زیرِ رگبارِ های  تند ستم 
آمده سیل و
                برده  آبادی!

با تو،گیتی بهاره ی داد است
بی تو اما کویر بیداد است

نامده گو!
        کجا ؟ کجا ؟
                     رفتی؟
بی وداع ،
            بی‌خبر،
                     چرا رفتی؟

بی تو جان می کنیم،          
                    می بینی
مانده مان در گلو
                         فریادی

از تو دوریم و
               عاشقانه ترا
هر کجایی به خویش می خوانیم
ای عروس زمانه!
                     آزادی!

 
جعفرمرزوقی (برزین آذرمهر)

فانوس خيال: مجید نفیسی

 فانوس خيال 

 مجید نفیسی و مادرش

اين چرخ فلك كه ما در او حيرانيم 

فانوس خيال از او مثالي دانيم 

خورشيد چراغ دان و عالم فانوس 

ما چون صُوَريم كاندرو گردانيم 

عمر خيام 

خيال من همه از چراغي بود 

آويزان بر فراز پيشخوان دكان 

كه سايه ي بقال و مادر را 

بر ديوار گچين 

آن سوي خيابان مي انداخت 

در جمعه شبهاي كودكي من. 

ما در تاريكي ماشين 

منتظر مادر مي نشستيم 

كه پدر به اشاره مي گفت: "نگاه كن! 

بقال دارد پنير را در ترازو مي گذارد 

حالا دارد آن را توي كاغذ مي پيچد 

حالا دارد پول را از مادرت مي گيرد." 

من با شگفتي تماشا مي كردم 

و در دل ميگفتم كاش مادر زود برنگردد 

و پدر ماشين را روشن نكند

تا من بتوانم دمي بيشتر 

به سايه بازي روي ديوار چشم بدوزم. 

اكنون پدرم در سايه سار خوابيده 

و مادرم كه تنها زندگي مي كند 

هر جمعه عصر به ديدار او مي رود 

و من ناباورانه از خود مي پرسم 

آيا اين همه حقيقت بود يا خيال؟ 

۱۸ ژوئن ۲۰۱۰    

مجید نفیسی

بهار خاطره ها!: حسن جداری

بهار خاطره ها!

 حسن جداری

این سروده، پنجاه سال پیش، در بهار سال ۱۳۴۲، ساخته شده است.

میرسد نوبهار ودر دل من

می شکوفد بهارخاطره ها

میدهد بر وجود من مستی

عطرگلهای وحشی صحرا

          ++++

با بهاری که میرسد از راه

خاطرات گذشته، هم سفرند

روزهای گذشته از نظرم

همچو باد بهار، میگذرند

        ++++

یادم  آید که مادر پیرم

حسرت بازدیدنم، دارد

یادم آید که آن فرشته مهر

فکراز ره رسیدنم دارد

      ++++

یادم آید که دوستان قدیم

که همه، خوب ومهربان بودند

همرهانی که سال ها بامن

 یاروهم رزم وهم زبان بودند

          ++++

هر کجا جمع و محفلی باشد

سخن یار رفته، باز آرند

تا که دل گرم شور عشق کنند

دل به یاد گذشته، بگمارند

       ++++

یادم آید که زندگانی من

عشق وآشوب وشوق وشوری داشت

در جهان دلم، فروغی بود

سینه ام، آفتاب و نوری داشت

      ++++

یادم آید که رنج کارگران

سال ها، چاشنی شعرم بود

اشگ سوزان کودکان یتیم

قدرت شاعری من، بفزود

      ++++

چون پدیدار گشت نهضت نفت

همت توده ها، هویدا شد

در بهاری پراز لطافت وحسن

غنچه  شعر من، شکوفا شد

       ++++

یادم آید که همچو شبنم صبح

شعر من پاکی و لطافت داشت

جلوه های لطیف احساسم

 دلربائی و شور و حالت داشت

       ++++

شعرها ساختم همه پر شور

جملگی در ثنای آزادی

نغمه هائی علیه استعمار

دشمن دیر پای آزادی

    ++++

یادم آید که آتشین شعری

ساختم از برای کارگران

 گفتم این جان چه ارزشی دارد

که شود خاک پای کارگران!

     ++++

سرنگون شد حکومت ملی

چون به دست اراذل و اوباش

حکمفرمای خاک ایران، شد

فرقه دزد و خائن و کلاش

      ++++

روز روشن به شب، مبدل گشت

حال آزادگان، پریشان شد

آنکه را عشق توده در سر بود

منزلش گوشه های زندان شد!

      ++++

بعد از آن کودتای ننگ آور

زیستم ماه ها به پنهانی

خاطر از رنج توده، آزرده

دل پر از غصه و پریشانی

       ++++

 یادم آید که ارتجاع پلید

حمله یک شب، به آشیانم کرد

دفتر شعر من، زمن  به ربود

از غم و غصه، نیمه جانم کرد

       ++++

آخرین روزهای آذر ماه

شهر تبریز، سرد و یخ بندان

یادم آید به جرم آزادی

اوفتادم به گوشه زندان

        ++++

قصه ها دارم از گذشته بسی

که همه، تلخ یا که شیرین است

لیک در چشم عقل من، تنها

یادی ازروزهای دیرین است

         ++++

من چه میخواهم از گذشته دور؟

که به جزنقش خواب ورویا، نیست

شمع  خاموش  خاطرات کهن

روشنی بخش بزم دل ها نیست!

          ++++

حالیا در جهان من، تنها

سردی تلخ و وحشت انگیزاست

در وجودم دگر، بهاری نیست

هستی ام در کمند پائیز است!

       ++++

نه انیسی، نه همزبانی هست

نه  کس از درد من، خبردار است

آخر از جان من، چه میخواهد

این سیاهی که در شب تار است

         ++++

مردم از این سیاهی جانکاه

هان که از وحشتم، نجات دهید

ای خدایان شعر و عشق و شراب

باردیگر، مرا حیات دهید!

         بهار سال۱۳۴۲

 برگرفته از سایت روشنگری

قتلگاه: حسن حسام

 قتلگاه

 

 

حسن حسام                                 

هر بامداد

       در سرزمین زندانی    

 میان خنجر و فتوا

                     با حکم ِ قاضیان ِ شریعت

چندین سر ِ محارب و مفسد

بر دار شرع

                 آونگ می­شود  

آنگاه

 خواجه تا شان

هم دوش حاجبان و مریدان

پشت خلیفه ی مُنجی

بر فرش خون خلایق

نماز وحشت می خوانند

و در ضیافت قاضی

کباب سوخته بر سفره می خورند ،

از قلب ِ  مادران عزادار

*

این جا

در سرزمین زندانی

                         هر بامداد

فاجعه تکرار می شود

امروز نوبت تو رسیده است

ای شیرکوی گُرد

آن ها صدای آوازت

                 خاموش کرده اند

و چشم های جوانت

                       جویده اند

ای گُرد کرد

                تو اما ،

نه اولین هستی

                  نه آخرین مقتول

تو بیشمارانی

                  از مایی

هماره  پرچم مایی....

 ششم نوامبر دوهزار و سیزده
             پاریس
برگرفته از سایت گزارشگر

راه خانه: مجید نفیسی

راه خانه 

 

مجید نفیسی

مادرم و چار خواهران 

به پروازي شبانه رفته اند. 

آنها در آسمان 

به "هم اختراني"* مي مانند 

كه راه خانه را نشان مي دهد: 

با تك ستاره اي زرين در ميان 

و چار ستاره ي سيمين در كنار. 

به آنها مي گويم: 

"روشن باد چراغتان!" 

و به چار برادر فكر مي كنم 

كه در سراسر جهان پراكنده اند 

و امشب 

به يك آسمان چشم دوخته اند. 

 

۳۱ مه ۲۰۱۰

  * به جاي "صورت فلكي".