«گلبوته رُز»
شعری از: زهره مهرجو
گلبوته رُز
گلبوتۀ رُز سرخ
به هنگام غروب...
گلبرگ های نازکش را
جمع می کند...
و به تدریج به خواب می رود.
او که به واژۀ زیبایی مفهوم می بخشد،
چشم های روشن خود را می بندد
تا در لحظه ای دیگر
ضربان ریتم دار باران
رخوت از وجودش برگیرد...
و در سپیده دم
هنگامی که خورشید
از پس ابرهای سرگردان باز می گردد...
و نسیم
عطر شکوفه ها را
در فضا می پیچاند،
زندگی با نیروی بیشتری
در چندین نقش، چندین رنگ
از برگ ها تا ریشه هایش
جریان یابد.
The Rosebush
The Red Rosebush
at sunset
brings her delicate petals
tightly together…
and gradually falls asleep.
She who gives meaning to beauty,
shuts her clear eyes…
till in another moment
the rhythmic beating of the rain
takes away her idleness.
And at dawn
when the sun appears
from behind the wandering clouds…
and the breeze
scatters the florescence aroma in the air,
life in many patterns and colours
flows more vigorously
from her leaves to roots.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر