گلسرخي با پدرم٬ بفارسی و انگلیسی: مجید نفیسی

گلسرخي با پدرم

مجید نفیسی

از آن باغچه ي پُر گُل
تنها يك گل سرخ مانده است
كه گذاشته ام توي ايوان
كنار نرده ها،
و امروز بامداد
كه ميروم بر دوچرخه ي ثابتم بنشينم
مي بينمش كه بسوي من سر خم كرده
نجواكنان
در خوابجامه ي ماهوتيَش.

من بر زين چرمي مي نشينم
حوله را بگردن مي آويزم
تا از سوزِ بامدادي در امان باشم
و پا بر ركاب چرخ مي فشارم.
از كنار درياي "آرام" مي گذرم
و همراه با اسكيتبازانِ بامدادي
خود را تا اسكله ي سانتامونيكا ميرسانم
و بي آنكه منتظر سندباد بحري شوم
از كوهه هاي آب مي گذرم.

آنگاه خود را دوباره
در شهرِ كودكيم مي يابم
در كوي "باغ جنت"
با درختان پُرسايه اش
و گداي مشكوكي كه بر سكويي نشسته
و خانه ي ما را از گوشه ي چشم ميپايد.
در مي زنم.

آفتاب ديگر تا نيمه ي ايوان رسيده
و نيمي از رخ
و تاج گلسرخ را پوشانده است.
من حوله را از گردنم برميدارم
و صورتم را خشك مي كنم.

مي دانم كه آن سوي اين ايوان
در خانه ي كودكيم در اصفهان
باغچه ي پُرگل من هنوز پابرجاست،
و پدرم كه ديگر مرا نمي شناسد
بر صندلي چرخدارش نشسته
و دارد با گلسرخي
كه سر بسوي او خم كرده
آرام آرام حرف مي زند.

        6 آوريل 2005

http://www.iroon.com/irtn/blog/5729/

A Red Rose with My Father

        By Majid Naficy

From that once-full flowerbed

There remains a single red rose

Which I have put in the balcony

Near the railing,

And today at dawn

When I go to sit on my stationary bike

I see it bending toward me

Whispering

In her maroon sleeping gown.

I sit on the leather seat,

Hang the towel around my neck

To keep off the morning chill

And press my feet on the pedal.

I pass alongside the Pacific

And carry myself to Santa Monica pier

With the company of morning skaters,

And without waiting for Sinbad the sailor

I pass hills of water.

Then I find myself again

In the city of my childhood

In the alley of “Paradise Garden”

With its shady trees

 And a suspicious beggar

Who sits on a sofa

Watching our house from the edge of his eyes.

I knock at the door.

The sun has now reached half of the balcony

And covered half of the face

And the crown of the red flower.

I take the towel from my neck

And dry my face.

I know that beyond this balcony

In my childhood home of Isfahan

My full flowerbed is still living,

And my father who no longer knows me

sits on his wheelchair

And talks gently

To a red rose

Bending toward him.

        April 6, 2005