۱۳۹۳ آبان ۷, چهارشنبه

رویارویی: جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

رویارویی

ما ئیم درمحاصره ی خیل دشمنان

- از «خُرد» و از«کلان» -

ا ز ما مگیرخرده ،اگر داده ایم تن،

در ره گهی به همرهی «خُرد» دشمنان

اندر هوا ی آن که گردیم توامان

دندان شکن مشتی

بر پوزه ی «کلان»!

جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

۱۳۹۳ آبان ۴, یکشنبه

دریافتی:

به ايرانيان در تبعيد

مجید نفیسی

كي كشتي خود را به آتش مي كشيم؟
ديرگاهيست كه درين بندرگاه لنگر گرفته ايم
و توفانهاي دريايي در روح ما لانه كرده اند.
دستهايمان از طنابهاي سنگين جدا نمي شوند
و چشمانمان بجز سپيدي نمك نمي بينند.

مرگ با آب دهانهامان درآميخته است

و با هيچ دهانشويه اي پاك نمي شود.
موشهاي موذي، يادنامه هايمان را جويده اند
و در سرتاسر عرشه رد پاي آنها ديده ميشود.
پرندگان ديگر بر فراز دكلها چرخ نمي زنند
و خرده هاي نان
يادآور هيچ خاطره اي نيست.
همسرانمان ديرگاهيست كه عرشه را ترك كرده اند
و كودكانمان در وِلوِله ي باد گم شده اند.

آتش افروزِ ما كجاست؟
تا با كشيدن كبريتي
بادبانهاي نخ نما را به آتش كشاند
و راه دهد تا آتشِ پاك
رهنامه هاي كهن را خاكستر سازد.
بگذار دريا را به دريا واگذاريم
و سفرنامه ي "سندبادِ بحري" را بسوزانيم.
بر اين ساحلِ سخت بايد ايستاد
و استواري زمين را زيرِ پاي خود آزمود.

آيا در ميان ما
زني چون "روما"* يافت نمي شود
تا اين كشتي كهنه را به آتش بكشاند؟
او را بگو كه بپاخيزد
و پيش از اين كه كركسان
بر پيكرهامان به رقص درآيند
بگو كه بيايد
تا در درخششِ چشمان وحشيَش
ايرانشهرِ كوچك خود را ببينيم
كه در كرانه ي آبهاي "آرام"
آرام آرام از دستهاي ما مي رويد.

17 فوريه 2000

*- به روايت پلوتارك، تاريخ نويس يوناني - رومي، پس از اينكه بازماندگانِ
شهرِ سقوط كرده ي تروا به ايتاليا رسيدند، زني بنام "روما" كشتي ها را به
آتش كشيد تا تبعيديان را وادار كند كه از ادامه ي سفر دريايي دست برداشته
و در آنجا شهر جديدي بنام رُم بسازند.

http://www.iroon.com/irtn/blog/5245/

To Iranians in Exile

by
Majid Naficy

When will we set fire to our ship?
Long have we anchored in this port
And storms have dwelt in our souls,
Our fingers do not relinquish heavy ropes
And our eyes cannot see but whiteness of salt.

Death has mixed with our saliva
And cannot be removed by any mouthwash.
Sly rats have chewed our chronicles
And their footprints can be seen throughout the deck.
Seagulls no longer whirl around the masts
And crumbs of bread do not evoke any memory.
Our mates have left the board a long ago
And our children are lost in the howling wind.

Where is an arsonist?
Who by striking a match
Sets fire to our shabby sails
And paves the way to the purifying fire
Turning the old maps into ashes.
Let us leave the sea to the sea
And burn Sindbad's book of sea voyages.
We must stand on this rocky shore
And feel the earth's firmness under foot.

Is there not a Roma* among us
Who can set fire to this old ship?
Tell her to stand on her feet
And before vultures
Dance on our corpses,
Tell her to rise
So in the light of her wild eyes
We see our Little Iran
Growing gradually out of our hands
On the shore of the Pacific.

February 17, 2000

*- According to Plutarch, the Greek-Roman historian, when the
survivors of the falling city of Troy reached Italy, a woman by the
name of Roma set fire to their ships and forced them to give up their
voyage and build the city of Rome as their new homeland.

۱۳۹۳ مهر ۲۵, جمعه

من عاشق پر بسته ام، پرواز را دل بسته ام (به آزادی (۱)): مهران زنگنه

من عاشق پر بسته ام، پرواز را دل بسته ام

(به آزادی (۱))

مهران زنگنه

من عاشق پر بسته ام، پرواز را دل بسته ام

ای آرزو

آتش بزن بر بند من، آتش بزن بر جان من

آتش بگیرد چون دلم، پرمی زنم، ای جان من

گر مُرده ام، آتش کُنَد پُر زنده ام

در آسمانِ قهقهه رقصی و من رقصان شوم

می پربگیرد جان من، چون ذره ای

در آسمان می پرزنم من لحظه ای

تا خندی و خندان شوم

خنده تویی، خنده به لب، خندان شوم

اشک شوی، چشم شوم

بی تو ز دنیا می روم

با تو به دنیا می شوم

بی تو شوم من نیستی

بی تو خلاء، با تو ملاء

بی تو سکون و سرنگون

بی تو منم آن واژگون

با تو که هستم چون توام

رویای ی من، رویای ی من

این عاشق پر بسته را،

پرواز را دل بسته را، با خود ببر

رویای رویاهای من

آدرس: mehran.z@gmx.net

نگرانی کوبانی: جعفر مرزوقی (برزین آذرمهر)

نگرانی کوبانی

نگرانی کوبانی

من از این «نا زنی » های زن بد نام می ترسم

من از شیوه زنی های « سیا » و « سام »می ترسم

هراس من ز «سازش»، کم تر از ترسم ز «داعش» نیست.

جعفر مرزوقی (برزین آذرمهر»

۱۳۹۳ مهر ۲۲, سه‌شنبه

ایران: داریوش لعل ریاحی

دریافتی:

ایران

من در هیاهو گم شدم ، بر خیز پیدا کن مرا

آیینه ِ قلب ِ توام ، جان شو ، هویدا کن مرا

هستم ، اگر در چالشم، شرم از تبارت می کشم

از کورُش و از آرشم ، آزاد و بر پا کن مرا

از آن چه بر من کرد اثر ، سی سال و اندی بی خبر

خشکیده کوه و دشت و بَر ، وقت است احیا کن مرا

رفتی درفش انداختی ، خورشید و شیرش باختی

مضمون تازی ساختی ، تا هست ، حاشاکن مرا

از مهرگانم کو اثر ، ایام ِ سور و کَر و فَر

رخت ِ عزا کردی به بر ، ره جو ، شکوفا کن مرا

جنگل سراسر خانه شد ، سهم ِ دو صد دُردانه شد

انگارها شاهانه شد ، ای کور ، بینا کن مرا

هر مذهبی نقشی ز دل ، ایمان مردم را بِهل

فارغ ز رنگ و آب و گِل ، با مهر پویا کن مرا

یا دَ م ز آزادی نزن ، یا مرد ِ میدان شو به فَن

غول ِ ستم را بَر فکن ، من را بکُش ما کن مرا

از این قبای ِ غم درآ ، این وعده هایند آشنا

اینک که ما هستی بیا ، ایران ِ فردا کن مرا

داریوش لعل ریاحی

19مهر 1393

Dlr1266@hotmail.com

۱۳۹۳ مهر ۲۰, یکشنبه

گلدانه: جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

گلدانه

بن بست‌ها در پشتِ بن بست

دیوار‌ها در پشتِ دیوار،

گلدانه می کاریم ما

در این حصاران

گلدانه هایی که در آن

خونِ بهار ان!

جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

۱۳۹۳ مهر ۱۸, جمعه

ماهیگیر ژاپنی٬ به فارسی و ترکی: ناظمِ حکمت تقدیم به قهرمانان زن و مرد کوبانی!: بهرام رحمانی

تقدیم به قهرمانان زن و مرد کوبانی!

ترجمه این شعر «ناظم حکمت» را به قهرمانان زن و مرد کانتون کوبانی تقدیم می کنم که در برابر حملات وحشیانه نیروهای «خلافت اسلامی» (داعش)، با قامتی استوار و سرافراز برای آزادی، برابری و حفظ حرمت و موجودیت انسانی خود و جامعه شان می جنگند.

بهرام رحمانی

JAPON BALIKÇISI

ماهیگیر ژاپنی

ناظمِ حکمت

مرگِ ابری بر سرِ دریا

زیرِ سرِ یک جوانِ ماهیگیرِ ژاپنی ست

این آواز را من از دوستان اش شنیده ام

در اقیانوسِ آرام

در شبی زردگونِ زرد.

ماهی گرفتیم، هر که خورد، مرد.

دست مان را هر که گرفت مرد .

کشتی مان: تابوت سیاه،

هرکه می آید روی عرشه این کشتی، زود می میرد.

ماهی گرفتیم، هر که خورد، مرد،

نه بیهنگام، امّا آهسته و آرام،

گوشت شان میپوسد، از هم می پاشد.

ماهی گرفتیم، هر که خورد، مرد.

دست مان را هر که گرفت مرد.

در نمک باران، در آفتابِ خسته

این وفادار، این پرکار

دست مان را هر که گرفت مرد.

نه بی هنگام، امّا آهسته و آرام گوشت شان،

آهسته و آرام می پوسد و ازهم می پاشد.

دست مان را هر که گرفت مرد...

چشم بادامی، فراموشم کن.

کشتی مان: تابوت سیاه،

هرکه می آید روی عرشه این کشتی، می میرد.

ابر از سرِ مان گذشت.

چشم بادامی، فراموشم کن.

دورِ شانه های من آویزان نشو، گل من،

مرگِ از رهگذارِ من، دامن گیرِ تو می شود.

چشم بادامی، فراموشم کن.

کشتی مان: تابوت سیاه.

چشم بادامی، فراموشم کن.

پوسیده تر از تخم مرغِ پوسیده،

کودکِ مرا تو خواهی زاد.

کشتی مان: تابوت سیاه

دریامان: دریای مرده.

انسان ها، آهای، کجایید،

کجایید؟

1956

JAPON BALIKÇISI

                                        Denizde bir bulutun öldürdüğü
                                        Japon balıkçısı genç bir adamdı.
                                        Dostlarından dinledim bu türküyü
                                        Pasifik'te sapsarı bir akşamdı.

Balık tuttuk yiyen ölür.
Elimize değen ölür.
Bu gemi bir kara tabut,
lumbarından giren ölür.

Balık tuttuk yiyen ölür,
birden değil, ağır ağır,
etleri çürür, dağılır.
Balık tuttuk yiyen ölür.

Elimize değen ölür.
Tuzla, güneşle yıkanan
bu vefalı, bu çalışkan
elimize değen ölür.
Birden değil, ağır ağır,
etleri çürür, dağılır.
Elimize değen ölür...

Badem gözlüm, beni unut.
Bu gemi bir kara tabut,
lumbarından giren ölür.
Üstümüzden geçti bulut.

Badem gözlüm beni unut.
Boynuma sarılma, gülüm,
benden sana geçer ölüm.
Badem gözlüm beni unut.

Bu gemi bir kara tabut.
Badem gözlüm beni unut.
Çürük yumurtadan çürük,
benden yapacağın çocuk.
Bu gemi bir kara tabut.
Bu deniz bir ölü deniz.
İnsanlar ey, nerdesiniz?
Nerdesiniz?

(1956)

۱۳۹۳ مهر ۱۷, پنجشنبه

بیرقِ داد: جعفر مرزوقی (برزین آذرمهر)

بیرقِ داد

رفته ست بیداد،

بس که در این باغ،

برهر سپیداری،

سری در حلقه ی دار...

مانده ست نا چار،

چشم وطن ،

بیدار و خونبار

در انتظارِ کاوه‌ای با بیرقِ داد.

جعفر مرزوقی (برزین آذرمهر)

۱۳۹۳ مهر ۱۶, چهارشنبه