بر پیشانی سنگی خشم: مجید نفیسی

بر پیشانی سنگی خشم

می خواهم بكوبم، بكوبم 

با پتك سنگینِ دستهایم 

دیوارهای این باروی بلند را

چه باك اگر 

آوار هزاران سنگ 

بر من فرو ریزد. 

می خواهم بروبم، بروبم 

با جاروی بزرگِ دستهایم 

اصطبل های این باروی كهن* را 

چه باك اگر 

گله ی هزاران گاومیش 

بر من بتازد. 

مردی از پشت پنجره 

سوت زنان می گذرد 

انگار می گوید: "آرام باش 

آبی بنوش 

و خشم خود را فرو خور". 

نه! نه! 

دوستت دارم ای شورِ دادخواهی! 

بگذار این شعر را 

بر پیشانی سنگی ات بنویسم 

كه هیچ ستمگر 

تنها به جادوی عشق 

دادگر نمی شود. 

۲۷ ژانویه ۱۹۸۶ 

مجید نفیسی 

*- اشاره است به پنجمین خوانِ هركول: پاك كردن اصطبل های آجیاس. 

 A poem: “On the Rocky Forehead of Anger”:

http://www.iroon.com/irtn/blog/3431/



Chapter 4-F  of “Modernism and Ideology in Persian Literature”:

www.iroon.com/irtn/blog/3430/