جولیان آسانژ
داریوش لعل ریاحی
پنجره ای را نمی بینی
تا دست هایت ، توانِ گشودنش را
خواب نبیند.
دل آزردگان
نه چیزی در چنته دارند
نه قدرتی در مشت.
بی روح کرده اند
برگ هایِ سبزِ طراوت
و کم خیال مردم را، رویِ کاناپه هایِ گرمشان.
آرامِ جان تکیده، در مغاکِ انفرادی
با مرورِ کدامین خیال
ذهنت را به کار گرفته ای؟
مسیح بودی، یا پرومتُِوس؟
دل بستهِ انسان ها.
تو امیدِ بشریت
تنها باقی ماندهِ جعبهِ پاندورا، را
گشوده ای.
اینگ که خدایانِ سرمایه
در عرشِ متزلزلِ خویش
انتظارِ فرو شکستنت را می کشند
فریادِ آزادیت، فضا را در می نوردد.
داریوش لعل ریاحی
شنبه 20 آذر 1400
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر