ﻣﻦ زنی ﻣﻌﺪﻥ ﺯﺍﺩﻡ
ﺑﺎ ﺑﺎﺭﻭﺕ ﻭ ﺩﻳﻨﺎﻣﻴﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻡ
ﻟﻬﺠﻪ ﻫﺎی ﺳﻜﻮﺕ ﺭﺍ می ﻓﻬﻤﻢ
ﺭﮔﻪ ﻫﺎی ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺭﺍ می ﺷﻨﺎﺳﻢ
ﺧﻮﺏ می ﺩﺍﻧﻢ
ﺍﻧﻔﺠﺎﺭی ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﺳﺖ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻣﻮسم اش ﺑﺮﺳﺪ
ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻫﺎ ﻓﺮﻳﺎﺩی ﺷﺪ،
ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺯ
ﮔﻴﺲ ﻫﺎﻳﻢ ﺻﺪﻫﺎ ﻓﺘﻴﻠﻪ می ﺳﺎﺯﻡ
ﻭ ﺍﺯ قلب ام ﭼﺨﻤﺎﻕ
زن معدنکار
من ﺯنی ﻣﻌﺪﻥ ﺯﺍﺩﻡ
ﺭﻭﻱ ﻛﭙﻪ ﺍی ﺯﻏﺎﻝ ﺑه ﺪﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻡ
ﺑﻨﺪ ﻧﺎف اﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻴﺸﻪ ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ
ﺗﻮی ﺧﺎﻛﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻧﺨﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﻟﻮﻟﻴﺪﻡ
ﺑﺎ ﭘﺘﻚ ﻭ ﻣﺘﻪ ﻭ ﺩﻳﻠﻢ، ﺑﺎﺯی ﻛﺮﺩﻡ
ﻭ ﺑﺎ ﺍﻧﻔﺠﺎﺭ ﻭ ﺩﻳﻨﺎﻣﻴﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻡ
ﻣﺮﺩی ﺍﺯ ﺗﺒﺎﺭ ﻣﻌﺪﻧﻜﺎﺭﺍﻥ جفت ام ﺷﺪ
ﻛﻮﺩکی ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻣﻌﺪﻥ ﺯﺍﻳﻴﺪﻡ
ﺳﻲ ﺳﺎﻝ ﺁﺯﮔﺎﺭ ﺯﻏﺎل شویی ﻛﺮﺩﻡ
ﻭ ﺯﺧﻢ ﻣﻌﺪﻥ
ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺲ ﺍﻧﺪﺍﺯی ستﻛﻪ ﺩﺍﺭﻡ
ﻣﻦ ﺯنی ﻣﻌﺪﻥ ﺯﺍﺩﻡ
ﭘﺪﺭﻡ ﺯﻳﺮ ﺁﻭﺍﺭی ﻣﺪﻓﻮﻥ ﺷﺪ
ﻣﺎﺩﺭﻡ، ﺗﻮی ﻏﺮﺑﺎل اش ﺧﻮﻥ ﺑﺎﻻ ﺁﻭﺭﺩ
ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﺭﺍ ﭼﺮخهای ﻭﺍگنی ﻟﻪ ﻛﺮﺩ
ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺍﺯ ﻧﻘﺎﻟﻪ ﭘﺮﺕ ﺷﺪ
ﻭ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺭﺍ ﺳﻢِ ﺯﻏﺎﻝ، ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﻴﻦ ﻛﺮﺩ
ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﻟﻘﻤﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﺍﺯ گلویم ﺯﺩﻡ
ﻭ ﭘﺸﻴﺰ ﭘﺸﻴﺰ ﭘﺲ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻢ
ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻜﺘﺎ ﭘﺴﺮﻡ
ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪ، ﻛﺎﺭﻩ ای ﺷﻮﺩ
ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ، ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ،
ﻫﺮ ﻛﻠﻪ ی ﺳﺤﺮ، ﺷﻦ ﻛﺶ به دﻭﺵ می ﮔﻴﺮﺩ،
ﻭ ﭘﺎبه پای ﻫﻤﺴﺎﻻﻥ
ﺩﺭ جست وجوی ﻛﺎﺭ،
ﺭﺍﻩ « ﺩﻫﺎﻧﻪ ی ﺷﻴﻄﺎﻥ » ﺭﺍ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ می ﺭﻭﺩ
ﻭ ﻏﻤﮕﻴﻦ می ﺁﻳﺪ
ﺍﻳﻦ ﻛﻮله باﺭ ﻓﻘﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻴﺮﺍثیﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺭﺳﻴﺪ
ﻣﻦ زنی ﻣﻌﺪﻥ ﺯﺍﺩﻡ
ﺑﺎ ﺑﺎﺭﻭﺕ ﻭ ﺩﻳﻨﺎﻣﻴﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻡ
ﻟﻬﺠﻪ ﻫﺎی ﺳﻜﻮﺕ ﺭﺍ می ﻓﻬﻤﻢ
ﺭﮔﻪ ﻫﺎی ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺭﺍ می ﺷﻨﺎﺳﻢ
ﺧﻮﺏ می ﺩﺍﻧﻢ
ﺍﻧﻔﺠﺎﺭی ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﺳﺖ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻣﻮسم اش ﺑﺮﺳﺪ
ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻫﺎ ﻓﺮﻳﺎﺩی ﺷﺪ،
ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺯ
ﮔﻴﺲ ﻫﺎﻳﻢ ﺻﺪﻫﺎ ﻓﺘﻴﻠﻪ می ﺳﺎﺯﻡ
ﻭ ﺍﺯ قلب ام ﭼﺨﻤﺎﻕ
ﻣﻦ ﺯنی ﻣﻌﺪﻥ ﺯﺍﺩﻡ
ﮔﻬﻮﺍﺭﻩ ﺍﻡ، ﻛﻮﭼﻪ ﺍﻡ، کشورم
ﻣﻌﺪﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ بی شک ﮔﻮﺭﻡ...
«ﺍﺯ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎی محلی ﻣﻌﺪﻧﻜﺎﺭﺍﻥ ﺑﻮﻟﻴﻮی»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر