فقر چیست؟: سالار‌ موسوی

فقر چیست؟

فقر یعنی‌ خواستن‌ و نرسیدن!

فقر یعنی‌ سرکوب‌ تمام‌ آن‌ نیازی هایی که در اندام‌ دیگری ارضاء میشوند!

فقر یعنی عقده های سرکوب شده!

وفقر یعنی یاد آن بهترین غذایی که در فلان جشن،‌ پولدارانی که روزی برای گداییِ آبرو بریز و بپاش کرده اند  ته مانده اش به تو رسید!

فقر یعنی دیدن ولمس نکردن ارزوهایت که در دست دیگری بازیچه هستند!

فقر یعنی سرودن شعرِ درد!

فقر یعنی فروختن تن برای یک شب خوش بودن، برای یک‌ شب اشباح آن نیازهایی که عقده اش خالی از محتوایت‌ کرده است!

فقر یعنی‌ رنج!

فقر یعنی درد!

فقر یعنی زندان شدن پشت نیازهایی که حق ارضا شدنش در وجود تو، تو را هر چیزی بار اورده است!

فقر یعنی خالی شدن از محتوا!

فقر یعنی‌ ماندن و در جا زدن!

فقر یعنی دیدن بر باد رفتن تمام ارزشهایت که شرافت تورا شکل میدهند!

فقر یعنی تسلیم شدن در برابر تمام خواسته های ‌آن‌ که با حق تو،‌ در جهان"‌منیتش "را تثبیت‌ کرده است!

فقر یعنی رنج‌ کشیدن و هیچ نداشتن!

فقر یعنی جنون!

یعنی در به دری!

یعنی کشیدن ننگ بی هویتی تا اخرین لحظه ایی که دوباره به گرده ی طبیعت برگردی!

فقر یعنی بردن لذتی آنی بی اصالت!

فقر یعنی فروختن ‌تن  مادر!

مادر،‌مادر،‌مادر!

برای آنکه بتواند بفروشد تا بخرد،‌ مقداری زندگی‌برای تو!

فقر یعنی کوزه ایی خالی که هرگز پر نخواهد شد جز آن‌ ننگی و پیامدی که در متن این فقر نهفته است!

فقر یعنی....

سالار‌ موسوی

شمشیر در حوضخانه(بفارسی و انگلیسی): مجید نفیسی

شمشیر در حوضخانه

مجید نفیسی

به پدرم

در این خانه شمشیری ست
که پدر، یادگارِ دوره‌ی نظامش می‌داند.
من آن را در خلوتِ خدایی حوضخانه دیدم
و پنداشتم که نقشِ بی‌آزاری ست
بر پرچمِ سبزِ خوشرنگِ الله.

یک غروب به وقتِ افطار
به حوضخانه رفتیم.
شبِ "قدر" بود.
فواره‌ی کوچک با خود نجوا می‌کرد.
پدر در کنار آبنما وضو گرفت
و رو به قبله ایستاد
و من به سوی سماورِ جوشان،
بشقابِ رنگینك و دیسِ سبزی و نان.

از قند‌داغی که از لبهای خشکیده‌اش فرو‌می‌رفت
هُرمِ خدایی به هوا می‌خاست
و از زمزمه‌ی دلنشینِ کتاب دعایش
نویدِ یکرنگیِ دلخستگان.
از ریاضتِ تن، چشمهایش می‌درخشید
و به هر چیز که می‌نگریست
آن را مجذوبِ خود می‌کرد.
ایستادم و به این همه زیبایی رکوع کردم.
اگر راز‌و‌نیاز من آن شب پذیرفته می‌شد
جز این سفره‌ی گسترده‌ی شادکامی
چه آرزویی در دل داشتم؟
پس بی‌اختیار سر به دامانش گذاشتم
و در رویای بهشتیِ خود به خواب رفتم.

ناگهان شمشیرِ برهنه، جان گرفت.
مجاهدی چست و چالاک
آن را در رقصی بی‌وقفه به اطراف می‌چرخاند
و از کناره‌ی لباده‌ی بلندش
لشکری از مومنین به هوا می‌خاست.
زمزمه‌ی آرامبخشِ سماور
به فریادهای مهیبِ غزوات می‌گرایید،
چایِ خوشرنگ به خون
و دانه‌های پُر‌شهوتِ خرما
به دلِ زنده‌ی آدمی.
در این غوغای بزرگ، پدر را شناختم
که این بار ندا می‌داد:
"قاتلوا فی سبیل الله
قاتلوا فی سبیل الله!"
بر خود لرزیدم
و خوابم نیمه‌کاره ماند.
پدر، پشت به مخده‌ی مخملی
خفته می‌نمود.
دانه‌ای خرما برداشتم
و او را در کابوسش
تنها گذاشتم.

در این حوضخانه شمشیری آویزان است
که پدر آن را یادگارِ دوره‌ی نظامش می‌داند.

مجید نفیسی

چهارم ژانویه هزار‌و‌نهصد‌و‌هشتاد‌و‌هفت   

http://iroon.com/irtn/blog/12638/

***

Sword at the Ablution Pool
For My Father

There is a sword in this house
Which Father says is a souvenir
From the time of his service.
I saw it at the sanctuary of the ablution pool
And thought that it was a harmless emblem
On the rich green banner of Allah.
One evening when breaking the fast
We went downstairs to the ablution room.
It was a holy Night of Power.*
The little fountain was whispering to itself.
Father performed ablution at the pool
stood toward the House of God
And pressed his forehead to the prayer seal.
I stood before the boiling samovar
And the dining cloth which displayed
The plate of fried walnuts and dates,
And the dish of basil and mint with bread.
A godly vapor was rising
From the cup of hot sugar water
Ready to pass through his parched lips,
And a  hymn of brotherhood could be heard
As he was chanting verses
From his prayer book.
His eyes were shining from abstention
And everything he looked at
He would mesmerize.
I surrendered myself to all this beauty.
If my prayers were heard that night
What more could I have desired
Than this open cloth of happiness?
Then, against my will
I laid my head on his lap
And went to sleep with a heavenly dream.
Suddenly, the naked sword came to life
A holy warrior fast and clever
Whirled it around
In an unending dance
And from the edge of his long robe
An army of the faithful rose up.
The soothing murmur of the samovar
Turned into fearful cries of holy raids;
The rich colored tea, to blood;
And the lustful pieces of date,
To the people's living hearts.
In this great clamor
I recognized Father's voice
Shouting at this time:
“Fight in the name of Allah!
Fight in the name of Allah!”
I trembled
And my dream was over.
Leaning against the velvet cushion
Father seemed to be asleep.
I took a date and left him alone
In his nightmare.
At this ablution pool
There hangs a sword.
Father says it is a souvenir
From the time of his service.
Majid Naficy
January 4, 1987
* A night or nights in the fasting month of Ramadan in which prayers are heard.

شکایت از صهیونیست(بفارسی و انگلیسی): فرح نوتاش

بلاگردان - به محمود دولت‌آبادی(بفارسی و انگلیسی): مجید نفیسی

در سرزمینی که دین
برچسبِ جنایتهای دولتی است
روزه‌خواری از روزه‌داری
پرمعناتر می‌نماید.

بلاگردان

به محمود دولت‌آبادی

مجید نفیسی

نه! این کراوات سرخ نمی‌تواند
چون بلاگردانی
ترا حفظ کند
و سر میزِ افطارِ دولتِ شرعی
از تو روشنفکری عرفی بسازد
و خوانِ خونینِ ولایت را
به سفره‌ی ساده‌ی بلقیس برگرداند.*

عرفی بودن
به سادگیِ تراشیدن ریش
و بستن کراوات نیست
باور داشتن به جدایی دین از دولت است
ارزش نهادن به آزادی دینی و بی‌دینی است.

وقتی روبروی آینه
ریش می‌تراشیدی
و کراوات می‌بستی
آیا از خود نپرسیدی چرا
با تیغی به تیزی ریشتراشت
سلطانپور را پیش از تیرباران
شکنجه کردند
و با ریسمانی به درازای کراواتت
گلوی مختاری را فشردند؟

ایکاش روزه‌ات را
در خانه گشوده بودی
هر چند یکبار گفته‌ام:
"در سرزمینی که دین
برچسبِ جنایتهای دولتی است
روزه‌خواری از روزه‌داری
پرمعناتر می‌نماید.

مجید نفیسی
ششم ژوئن دوهزار‌و‌هژده

* بلقیس نام مادرِ گل‌محمد در رمان "کلیدر" اثر دولت‌آبادی است. 

Talisman

To Mahmoud Dowlatabadi*

No! This red tie
Cannot protect you
As a talisman would 
And cannot make you a secular intellectual
At the breaking-fast dinner of a sharia state,
Nor turn the bloody table of the theocracy
Into the simple dining cloth of Aunt Belqays.*
Being secular
Is not simply shaving a beard
And wearing a tie.
It is belief in separation of mosque and state.
It is respect for freedom of religion and nonreligion.
While in front of the mirror
Shaving and wearing your tie
Did you ask yourself why
With a blade as sharp as your razor
They tortured Soltanpour*
Before executing him
And with a rope as long as your tie
They squeezed Mokhtari’s throat?*
I wish you had broken
Your fast at home,
Although I once said:
“In a country where religion
Is a tag on state crimes
To break fasting laws
Looks more meaningful
Than fasting itself.”

Majid Naficy
June 6, 2018
* An Iranian writer who recently was invited to a breaking-fast dinner with President Rouhani.
* A matriarch in the novel “Kelidar” written by Dowlatabadi.
* Saeed Soltanpour, a poet and playwright executed by Khomeini in June 1981.
* Mohammad Mokhtari, a poet murdered by the theocracy on December 3, 1998.
http://www.iroon.com/irtn/blog/12596/

عروسی مرگ: بیژن

گناه ما، آری سرپیچی از تباهی است

و چه گناه سنگینی!؟

بنگر تا کجای تاریخ ما را مجازات کرده‌ای:

از مزدک و مانی تا بومسلم و بابک

تا ستار و باقر

تا خسرو و سیامک و کیوان

و هزاران آزادگان به خون خفته...

شرمت باد ای زندانبان!

 

عروسی مرگ

بیژن

خدای من، ای زندانبان من

تا به کی مرا در بند خواهی داشت؟

آیا گناه آدم را به پای ما گذارده‌ای؟

در این جزیره‌ی چرخان سرگردان،

ما را آیا مستحق کیفری ابدی دانسته‌ای؟

گناه ما، آری سرپیچی از تباهی است

و چه گناه سنگینی!؟

بنگر تا کجای تاریخ ما را مجازات کرده‌ای:

از مزدک و مانی تا بومسلم و بابک

تا ستار و باقر

تا خسرو و سیامک و کیوان

و هزاران آزادگان به خون خفته...

شرمت باد ای زندانبان!

تاج خاری بر سرمان گذاشتی

و صلیب سرنوشتمان را

بر شانه‌ی پُر زخم‌مان نهادی

و شلاق به دست مخنثان دادی

تا بر بلندای تپه جلجتای تاریخ

براندمان

بنگر تا کجای تاریخ ما را مجازات کرده‌ای...

اما، با ستم هرگز کنار نخواهیم آمد

حتی اگر به رنگ زیبای آزادی خود را بزک کند.

اشک‌هایمان را گلوله‌هایی آتشین خواهیم کرد

تا بشکافند

قلب و مغز فریبکاران و بزک‌کنندگان را.

اشک برای وطنی که پیروزیش بر ستم

دیریست آرزویی دست نیافتنی شده است.

چرا که هرچند مردگان این آرزو

عاشق‌ترین زندگانند، لیکن ما همچنان

عاشقانه خواهیم مرد.

با مرگ نحس، برعکس پنچه در پنچه می‌شویم

چرا که نبودن به از بودن خاصه در تباهی،

خاصه درستم؛

با مرگ پنچه افکندیم تاستم رانده شود

تو اما در هئیت سرنوشتی شوم

به شکلی سخت صلب و دیرشکن

بازش آوردی.

اما خواهد شکست، هرچند سخت‌تر از خارا..

ما دیرگاهیست رهایی را

به جشن وصلت جان و گلوله های آتشین،

به عروسی مرگ خوانده‌ایم

و عاشقانه چشم به در دوخته ایم،

باشد که در آغوشش کشیم.

دیر یا زود،

خواهد آمد...

بیژن

از خلیج تا خیزابها(بفارسی و انگلیسی): مجید نفیسی

از خلیج تا خیزابها

مجید نفیسی

حجِ من اینجاست
حجِ من اینجاست
از خلیج تا خیزابها.*

هر سال اینجا با خدا
مرا وعده‌ی دیداریست
خدایی که به صد زبان حرف می‌زند
می‌دود، راه می‌رود
علف می‌کِشد، مست می‌کند
و سراپا برهنه است.

هندوان در آبِ گنگ تن می‌شویند
و مسلمانان گردِ سیاسنگ می‌گردند
من اما به سانفرانسیسکو آمده‌ام
تا چون مهِ سنگینِ بامدادی
میانِ خوشباشان بلولم
و سوار بر گِرده‌های نان
از این سو به آن سو
پرتاب شوم.

مجید نفیسی
بیست‌و‌سوم مه دوهزار‌و‌هژده

* "خلیج تا خیزابها" یا "بِی تو بریکرز" نام مسابقه‌ی دو و راه‌پیمایی‌ست در شهر سانفرانسیسکو که از نزدیکی خلیج سانفرانسیسکو آغاز شده در نزدیکی ساحل اقیانوس آرام پایان میگیرد.

 

Bay to Breakers 
 

Here is my hajj
Here is my hajj
From Bay to Breakers.
Every year here
I have a rendezvous with God,
A God who talks
In a hundred tongues,
Runs, walks,
Smokes weed, gets drunk,
And becomes naked
From head to toe.
The Hindus bathe in the Ganges,
The Moslems encircle the Black Rock.
But I have come to San Francisco
To wiggle among the hedonists
Like the heavy morning fog,
And be tossed from here to there
While riding on tortillas.
Majid Naficy
May 23, 2018

http://www.iroon.com/irtn/blog/12543/