پنج پاره ی یک میلاد، به فارسی و انگلیسی: مجید نفیسی

دریافتی:

پنج پاره ی یک میلاد

 مجید نفیسی

پاره ی یکم

غافلگیرم کردی آزاد!

ناخواسته نطفه بستی

نارسیده چشم گشودی

و پیکرِ کوچکت را

در گهواره ی آغوش من نهادی:

"اینک من پسر و تو پدر.

تا چند می خواهی

کودکِ نافرمانِ خانه باشی؟"

من بر خطوطِ ناخوانای تنت خم شدم

با موی خیس و پوستی نوچ

به ماهی کوچکی می مانستی

که از دریاهای دور آمده است

تا این نهنگِ پیر و خسته را

به گردابهای سهمگین بکشاند.

خواستم بند ناف را ببُرم

ولی قیچی در گوشت پیش نمیرفت.

از پشتِ پلکهای بسته فریاد کشیدی:

"پدر! من اینجا هستم

نوچِ پوستم را

بر سرانگشت های خود حس نمیکنی؟"

پرستار گفت: "اینَف دَدی!

ایت هز اونلی اِ سیمبالیک مینینگ."*

عصمت در زیرِ نور زرد

لبخند می زد

و به معمای شگفتی می نگریست

که در برابر من نهاده بود:

آیا اینک

به مرگ نزدیکترم

یا دورتر؟

در خانه

معمای فلسفی را رها می کنم.

بوی تن تو

تنها جوابِ دلخواه من است.

چشمان زیبایت

با من حرف می زنند

کاکل سیاهت

نشانِ گردنفرازی توست

لبخندت از روی ریا نیست

گریه ات اعلامِ ساده ی درد است

و خمیازه ات

سهمی که خوابت از بیداری میرباید.

در آروغهای دلگشایت

به هوای تازه ی دمِ صبح پنجره میگشایم

و در گوزهای دلنشینت

بر بعدازظهرهای خنک تابستان غلت میزنم.

ای بادهای بد, بیرون شوید

بگذارید کودک من, آرام گیرد.

"لالای لای لای, گل بادوم!

بخواب آروم, بخواب آروم.

لالای لای لای, گلم باشی

همیشه همدمَم باشی.

لالای لای لای, گل انجیر!

مامان داره بپاش زنجیر

بپاش زنجیرِ صد خروار

چشاش خوابو دلش بیدار."

به ایران که زنگ زدم

مادر گفت: "عاقبت پدر شدی."

ولی صدای پدر را که شنیدم

گریه امانم نداد.

پدر! این چه باریست که از دوش تو

بر شانه های خسته ی من نهاده میشود؟

سی و شش سال یاغی بودم

و اینک باید نقشِ میرغضب را بازی کنم

بگویم که این خوب است آن بد

این حق است آن باطل

این خداست آن شیطان

این نظم است آن طغیان.

آزاد جان! آیا میخواهی از من

دستاربند و زندانبان بسازی

دستِ مرا رو کنی

و بگویی که بازی تمام شده است؟

نه! من با تو خواهم آمد

و با چشمان تو خواهم کاوید

تا در تمامِ "باید"های جهان

"اما"یی بیابم.

من همراه با تو

در پسِ تلی از شیشه های خالی شیر

پوشکها و پیشبندهای کثیف

و رختهایی که هر ساعت, تنگتر میشوند

سنگر می گیرم

و اعلام می کنم

که ای بسا پدر که با پسر ماند

ای بسا پدر که بر پسر شورید.

من نیز باید این جهان را

از نو جستجو کنم

گَرد آن را بگیرم

چرک آن را بشویم

و در سرچشمه اش شستشو کنم.

تو در اندیشه ی پدر مباش

و من در اندیشه ی پسر نخواهم بود

دوست من!

دلهای ما کافیست.

اکنون وقتِ شیر توست.

در یخچال را باز می کنم

شیشه ی شیر را بر می دارم

در آبگرم می گذارم

پیش بند سفید را

بر گردنت می آویزم

و قطره های شیرِ تازه را

بر لثه های بهم فشرده ات میدوانم.

آزاد من! همزاد من!

نازُک من! نازَک من!

بگذار زندگی و مرگ

در لبهای ما

لبخندی بگیرند.

پاره ی دوم

گهواره ی قدیمی گواهی می دهد

که صورتِ پدری که روی من خم شده بود

اینک بر فرازِ سر تو دیده میشود.

این همه سال کجا بودی؟

می دانستم تویی.

چشمانِ روشنت را می شناسم

چالِ زیبای گونه ات را

سیبِ تُربتیِ چانه ات را

و آن مشتهای رازدار را

که تنها بهنگامِ خمیازه های شیرینت

راز خود را آشکار میکنند.

ترا در بر می گیرم.

سر بر سینه ام می گذاری

پا بر نافم می سایی

دست بر دو سویم می رانی.

می خواهم با هر لحظه ی حیاتت زندگی کنم

با هر صدای تن تو از جا بپرم

و با هر فشار بر خود بپیچم

تا شَتَک بزنم.

دال –لی! دال – لی!

بس کن این بازی کودکانه را.

گهواره ی قدیمی گواهی می دهد

که تو یکبار این راه دراز را

با من آمده ای.

پاره ی سوم

می دانم که مرا با دستهای خود به گور خواهی سپرد

جسد من از هم اکنون بر شانه های کوچک تو سنگینی میکند.

انگشتان بیقرارت که امروز حمایلِ شیشه های شیر توست

فردا دسته ی بیلِ دفن مرا خواهند فشرد.

ناله هایت که این بار از دردِ عرق سوزِ پا برمیخیزد

در گوش من به شیونِ روزی میماند که در سوگ من خواهی گریست

و فواره ی آبت که این چنین غافلگیرانه از نرگی کوچکت پاشیده میشود

و سراپای مرا خیس می کند

در چشم من به آب کوزه ای میماند که بر گور من خواهی ریخت.

نمی خواهم خود را به مرگ واگذارم

ولی یکدم به چشمان نافذ این کودک بنگرید

آیا همو نیست که در یک بعدازظهر گرم تابستان

بر خاک من خیره خواهد شد؟

من بوی این شیر تازه را با بوی خاکِ نوگشوده اشتباه میکنم

کنف را با کفن

و ننو را با تابوت.

با اینهمه شاید پس از مرگ زندگی کنم

از همین راه بازگردم

و هر جمعه عصر بعادتِ پدر

که به سر خاکِ پدر بزرگ می رفت

در تنِ این پسر به سر خاک خود بیایم.

پس چرا اکنون گوش به زندگی نبندم؟

تو سراپا دهانی

و ترنمِ شیر خوردنت زیباترین سرودِ زندگیست.

هر قطره ای که فرو می بری

با نَفَسی جواب می دهی

و در میانه ی هر بطری

گریزگاهی می جویی

تا لثه های خسته و زبان بیقرارت را

آسایشی دهی.

ایکاش انگشت کوچکی بودم

در دهانِ خواهشهای ساده ی تو.

ایکاش لبخندی بودم

بر لبهای شکفته از رضایت تو.

پاهایت انتهای آرزومندی من است

و دستهایت چفته ی بی شکستِ اعتمادها.

هر شب که به صدای تو از خواب میجهم

تا شیشه ی شیرت را گرم کنم

بیداری خود را در تو می یابم.

این شیشه ها بیهوده پُر و خالی نمی شوند.

صدای نفسهای تو گواهی میدهند.

ای مرگ! گوش کن!

من انتقام خود را از تو

این چنین برمیگیرم.

پاره ی چهارم

آیا در آن بیشه زار مه آلود

یادگاریهای من هنوز پیداست

بر پوستِ کبوده ها

نزدیکِ تابِ درختیَم؟

ترا بغل کرده ام

شکُفته بر سینه ام

چونان گُلی از کودکیم

و هر دو تاب می خوریم

کنار اسکله ی ونیس

با مِه بامدادیش.

آزاد جان!

چشمانت را ببند

و خود را رها کن:

"نی نی, نونا

نی نی, نونا"

آرام باش

بی تابی مکن کوچک من!

بگذار این تاب شتاب بگیرد

راهِ درازی نیست

تا آن بیشه زار مه آلود

نزدیک زاینده رود

در شهر کودکیم.

پاره ی پنجم

دريا گفت: "كودك را به من بسپار!

گهواره ي امواج من

از دستهاي خسته ي تو زيبنده تر است."

"آزاد" در پتو و كلاهِ پُرچينَش

چون گُلي مي نمود

شُكفته بر سينه ي من.

خم شدم تا به صدفي

اين هرزه گوي پير را از خود برانم

شگفتا! بر سينه ي شني خاك

شيشه ي خالي آبجويي يافتم.

"آه اي دريا، دريا، دريا!

آيا ارمغان تو اين است؟

اين است آن موسايي كه از بارگاه فرعون برگرفتي

تا اين سوي اقيانوس

در پيش پاي من زمين بگذاري؟

از دستهاي هميشه گشوده ي ميهن

و شهرهاي شلوغ هند

و بيشه هاي بكرِ سرانديب

و آبهاي سبز گذشتي

تا اينچنين به ريشخندم بگيري؟

تُفي به ريش سفيدت!"

"آزاد" تكان نمي خورد

انگار به مكالمه ي من و دريا گوش مي داد.

شيشه ي خالي را پرتاب كردم

تكاني خورد و در موج ناپديد شد.

"من راهِ درازي آمده ام

از آبهاي گرم اقيانوس هند

تا تبعيدگاهم درين كرانه ي "آرام"

و اينك تو

كه ساحل را به ساحل پيوند ميدهي

چنين نمك به زخمَم مي پاشي؟

آخر اي هرزه گوي پير

در دستهاي خالي خود چه داري

كه به آن مي بالي؟

جز گوش ماهيهاي لب شكسته

جز شيشه هاي خالي؟

در گهواره ي امواج تو

از كودكانِ زندان و تبعيد خبري نيست

از قبر گمشده ي برادرم

از قلبِ تير خورده ي همسرم اثري نيست

نه نشاني از چشماني كه پژمرد

نه يادي از انقلابي كه افسرد.

بهارِ آزاديِ من كو؟

شورشِ خانه سازي

و جوششِ نفتگران كو؟

بستنِ كاخها

و گشودنِ آغوشها كو؟

شكستنِ وهم كهن

و ريختنِ طرح نو كو؟

از بنديانِ اوين چه خبر؟

از آوارگان جنگ

از آرزوهاي بي حاصل

از شهرهاي ويران

از كُردِ خون چكان

از زنِ كفن پوش؟

مرا بگو

كه اينهمه به انتظارت نشستم

مرا بگو

كه هر عصر به پيشوازت آمدم

تا بر زخمهاي خود مرهمي بيابم

ولي جز رفت و آمدِ امواجِ بي اعتناي تو

چه يافتم؟"

"ازاد" تكاني خورد

پتوي او را گشودم

چشمانش از هميشه درخشنده تر مي نمود.

"آه آزادِ من، آزاديِ من!

در سرزمين بيگانه به دنيا آمدي

در چشمانت اما

سوسويي از آن سرزمين دور مي بينم.

بر زخمهاي من مرهم خواهي گذاشت؟

از آرزوهاي من سخن خواهي گفت؟"

دستهايش را به اطراف مي چرخاند

گويا مي خواست چون رهبر اركستري توانا

به امواج خشمگين دريا

و حرفهاي ديوانه وار من

هماهنگي دهد.

"نه! اين سزاوار نيست

از آن همه آرزوهاي بربادرفته

شيشه ي خالي آبجويي به ارمغان آورده است

و اكنون از من مي خواهد

كه ترا اي كودكِ آرزوهاي آينده

به گهواره ي امواج او بسپارم.

اگر به آبت افكنم

ترا به بوشهر يا معشور خواهد رساند؟

در صندوقِ سربمُهرت

به تو شير خواهد داد؟

و آروغت را به موقع خواهد گرفت؟

ترا چون موسايي

به فرعون گِزيدگانِ آنسوي ساحل

به هديه خواهد داد؟

آه آزادِ من!

آيا ترا به كوچه هاي گرمازده

به باغهاي گُر گرفته

به دشتهاي خالي

به كوههاي خاموش خواهد برد

تا به پژواكِ قيل و قالِ كودكانه اي گوش دهي

كه روزگاري محفل دوستانه ي ما را آكنده بود

و اكنون در ميدانهاي تير

به خاموشي گرائيده است؟

آيا جوانه هاي تازه را خواهي ديد

و به كودكانِ نورسيده خواهي گفت

كه اين تبعيدي نخفته است

كه قلبِ او هنوز

با قلبِ آنان مي زند؟

بگو اگر چنين است

ترا به گهواره ي امواج او بسپارم

كه شايد فرعون، خود منم

و تو موسايي كه مرا وامي گذاري

تا طرحي نو دراندازي."

با دستهاي ناتوان خود

بر سينه ي شني خاك گودالي كندم

"آزاد" را در آن نهادم

و به آب زدم.

در هياهوي موج

فريادِ بچه ها را مي شنيدم

كه در تپه هاي اوين تيرباران شدند.

"نه اي دريا!

چرا گُلِ سينه ي خود را

به سوي تو پرتاب كنم؟

چرا خود موسايِ تو نباشم؟

مرا در گهواره ي امواج خود بپيچان

از نهنگها و كوسه هاي خود مترسان

از سرانديب و چين و ماچين بگردان

تا آبهاي خليج

تا دستهاي هميشه گشوده ي ميهن

تا آفتابِ عريان

تا سلامها و خسته نباشيها

تا كاسه هاي آبِ خنكِ دوستي؛

اي هرزه گوي پير!

اگر ترا اندك تواني هست

مرا فروبَر و به آنسو بازگردان."

به آبِ سبز كه رسيدم

برگشتم و نگاه كردم

"آزاد" در پتو و كلاهِ پُرچينَش

خفته مي نمود.

در موجِ خشمگين

ديگر چيزي نديدم.

مجید نفیسی

مه تا ژوئیه ۱۹۸۸

*- "بس است بابا! اینکار تنها جنبه ی نمادین دارد." Enough Daddy! It has only a symbolic meaning.”

MajidNaficy

| Follow Category: None February 01, 2016 - 02:57 PST | Last Edited: February 01, 2016

Five Parts of One Birth

Part One

You took me by surprise, Azad!

Unintentionally conceived

Prematurely born

You put your tiny body

In the cradle of my bosom:

"Now, I am the son and you are the father.

How long do you want to remain

The rebellious child of this house?"

I bent over the illegible letters of your body.

With wet hair and sticky skin

You resembled a little fish

Coming from a far away ocean

To drag this tired old whale

Into fearful whirlpools.

I wanted to cut your umbilical cord

But the scissors did not penetrate the flesh.

You cried out behind closed eyes:

"Dad, I am here.

Don't you feel my sticky skin

On your fingertips?"

The nurse said: “Enough Daddy!

It has only a symbolic meaning.”

Esmat smiled under a yellow light

And looked at the strange riddle

She had put in front of me:

Am I now closer to death

Or further from it?

At home, I set aside my philosophical riddle.

The aroma of your body

Is my single favorite answer.

Your beautiful eyes talk to me

And your black bangs

Shine like a badge of courage.

Your smile is not fake

And tears simply signal your pain.

Your yawning is the portion

That your sleep steals from wakefulness.

With your refreshing burps

I open a window to the fresh air of early morning

And with your pleasant farts

I roll over the cool summer afternoons.

Oh, you bad gases, go out!

Let my child be calm.

"Lullaby, lullaby, my almond blossom!

Close your eyes, sleep calmly.

"Lullaby, lullaby, may you be my rose!

May you always be my companion!

"Lullaby, lullaby, my fig blossom!

Mama has heavy shackles on her feet

Her eyes are sleepy

But her heart is wakeful."

When I called Iran

My mother said: “Finally

You became a father.”

But when I heard my father’s voice

Tears did not let me talk.

Father! What is this burden that from your shoulders

You put on my tired back?

I was a rebel for thirty six years

And now I should play the role of an executioner

Saying: This is good, that is bad

This is right, that is wrong

This is God, that is evil

This is order, that is chaos.

Ah, Azad, dear!

Do you want to change me

Into a mullah and jailor

Reveal my hand

And say the game is over?

No! I will come with you

And will search with your eyes

So that I can find “buts”

In all “musts” of the world.

I will barricade with you

Behind a pile of empty bottles of milk

Dirty diapers and bibs

And every-hour-tightening clothes

And will announce:

Many fathers remain with their sons

Many fathers rebel against their sons!

I, too, should explore

This world anew

Clean its dust

Cleanse its dirt

And wash myself in its fountainhead.

You should not think of a father

And I will not think of a son.

My friend!

Our hearts are enough.

Now it is your milk time.

I open the refrigerator

Take a bottle of milk

Put it in warm water

Hang a white bib

Around your neck

And let the drops of fresh milk

Drip over your squeezed gums.

My Azad! My buddy!

My darling! My little one!

Let life and death

Smile through our lips.

Part Two

The old cradle testifies

That the face of my father

Who was bending toward me

Is now hovering over your head.

Where were you all these years?

I was sure it was you.

I know your clear eyes

Your beautiful dimple,

The little apple of your chin

And your faithful fists

Which disclose their secrets

Only when you yawn.

I hold you tight.

You lie down on my chest

With your feet touching my navel

And your arms hanging over my sides.

I want to live with every moment of your life

Jump with every noise of your body

And with each cramp of your tummy

Grunt, until you are emptied.

Peek-a-boo!

Peek-a-boo!

Enough of this childish game!

The old cradle testifies

That you have traveled this long path

Together with me once before.

Part Three

I know that you will bury me with your hands

My corpse already weighs on your tiny shoulders.

Your restless fingers supporting your milk bottles

Tomorrow will grasp my burial shovel.

Your tears this time brought on by heat rash

Echo in my ears as your cryings at my death

And the jet of water ejected from your little penis

And wetting me head to toe

Feels like the water from a clay jar

That you will pour on my grave.

I do not want to surrender to death

But look at the piercing eyes of this baby for a moment.

Is he not the same person who will gaze at my grave

On a warm afternoon in summer?

I mistake the smell of this fresh milk

For the scent of newly dug earth,

The sheet for the shroud

And the cradle for the casket.

And yet I might be able to live after death

Return from the same path

And every Friday evening

Like my father who used to visit grandpa’s tomb

I come to visit my own grave

In the body of my son.

So why not listening to the sound of life now?

You are a mouth head to toe

And the music of your gurgling milk

Is the most beautiful song of life.

Each drop that you swallow

Is accompanied with a breath

And half-way through each bottle

You take time out

To rest your gums and restless tongue.

I wish I were a tiny finger

In your mouth of simple desires.

I wish I were a smile on your lips

When you bloom with satisfaction.

Your feet are the end of my ambition

And your hands the firm bridge of trusts.

Every night, when I wake up at your sound

And warm your bottle of milk

I find my wakefulness in you.

These bottles

Are not emptied and refilled in vain.

The sound of your breath testifies.

Oh, death, listen!

I will thus take my revenge on you.

Part Four

Are my inscriptions still visible

On the bark of black poplars

Near my tree swing

In that foggy grove?

I am holding you .

You are blooming on my chest

Like a flower from my childhood

And we both swing

Near Venice pier

With its morning fog.

Azad, dear!

Close your eyes

And let go of yourself:

Neenee, nuna

Neenee, nuna

Be calm

Be patient my little one!

Let this swing get its momentum

It's not a long path

To that foggy grove

Near Zayandeh River

In the city of my childhood.

Part Five

The sea said: "Surrender the child

The cradle of my waves is more deserving than your weary arms."

Azad in his blanket and ruffled cap

Looked like a flower

Blooming on my chest.

I bent to pick up a shell

To chase this old babbler.

Surprise! I found an empty beer bottle

On the sandy crust of the ground:

"Oh, sea, sea, sea

Is this your gift to me?

Is this that Moses

Whom you picked up from Pharaoh's court

To place at my feet

On this side of the ocean?

You passed from the open arms of my homeland,

Crowded cities of India,

Virgin jungles of Ceylon

And vast green waters

Just to mock me!

I spit on your white beard!"

Azad was calm

As if he was listening

To my conversation with the sea.

I threw away the empty bottle.

It bounced and disappeared in a wave:

"I have come from far away

From the warm waters of the Indian ocean

To my exile on this Pacific side

And now you, who connect shore to shore

Pour salt on my wounds.

Oh, you old babbler!

What do you have in your hands

That dares you to boast?

Only jagged shells and empty bottles.

In the cradle of your waves

There's no place for children of prison and exile.

There is no sign of the lost tomb of my brother

Or the shattered heart of my executed wife.

No trace of my eyes that became impaired

No remembrance of the Revolution that was crushed.

Where is my Spring of Freedom?

Where is the rebellion of shack-builders

And the uprising of petroleum workers?

Where is the shutting down of palaces

And opening of welcoming arms?

Where is the destruction of old illusion

And the creation of new vision?

What news of Evin prisoners

Or of war refugees,

Barren dreams and ruined cities,

Bleeding Kurds and shrouded women?

Curse me who waited so long

Coming every evening to welcome you

And find a remedy for my wounds

But what have I found?

Only the movement of your heedless waves."

Azad moved,

I opened his blanket

His eyes seemed brighter than ever before:

"Oh, my Azad!*

My freedom!

You came into the world

In a foreign country

But, I see in your eyes

A flickering light of my homeland.

Will you sooth my wounds?

And speak of my dreams?"

Azad waved his hands

Like a capable conductor

As if he wanted to create harmony

Between the raving waves and my frantic talk:

"No, it's not fair!

Of all those bygone dreams

It has brought back an empty beer bottle.

Now I'm to surrender the child of my hope

To the cradle of its waves.

If I throw you into the water

Will it carry you to Bushehr or Mashur?

In your sealed box

Will it feed you milk

And burp you on time ?

Will it give you, as a Moses

To the people on the other shore?

Ah,my Azad!

Will it take you

To the sun-drenched alleys,

To the burned-out gardens,

To the empty plains

And the silent mountains

So that you listen to the echo

Of the child-like banter

Which once filled our friendly circle

And now is silenced in the execution fields?

Will you see the new shoots

And will you say to the tiny infants

That this exile is not sleeping

And his heart still beats with theirs?

Tell me whether this is so

I will then throw you into the water.

Perhaps I am a Pharaoh myself

And you a Moses,

Who will abandon me

To create a new vision."

With my weak hands,

I dug a pit to shelter Azad.

And I slipped into the water

In the fury of the waves

I heard the outcries of my pals

Who were executed in the Evin hills:

"No!

Why should I throw my chest-flower

Toward you, oh sea?

Why should I not be Moses?

Wrap me in the cradle of your waves

And do not scare me

With your whales and sharks.

Carry me beyond China, India and Ceylon

To the waters of the Persian Gulf

To the ever welcoming arms of my homeland

To the naked sun

To the `hi there`s and `howdy`s

To the cool water jugs of friendship.

Oh, you old babbler

If there is a shred of strength in you

Swallow me and take me back to the other side."

When I reached the green water

I turned back and looked at Azad

In his blanket and ruffled cap.

He seemed to be asleep.

In the raging wave I saw nothing else.

Majid Naficy

May to July  1988

* Azad means “free” in Persian.